Cytaty z Objawień

Piotr_ · Gość

HISTORIA POLSKI

PRADZIEJE

OD CZASÓW LECHA, CZECHA I RUSA,
POTOMKÓW NOEGO

2

WSTĘP

Epoka Internetu umożliwiła powszechny dostęp do wielu cennych źródeł wiedzy historycznej. Warto przestudiować pradawne kroniki, pisane po łacinie, tłumaczone potem na język polski. Ich niezwykła wartość uświadamia nam potrzebę tworzenia opracowań, które w sposób uporządkowany i przystępny zaprezentują historię polskich pradziejów, poczynając od potomków Noego. Ta wiedza istnieje. Jest zawarta w oryginalnych tekstach wspomnianych kronik.
Niniejszy tekst, jest skromną próbą streszczenia treści kilku najważniejszych kronik. Opracowany jest tak, aby zrozumiany był dla "początkujących".
Najważniejszym źródłem są Roczniki Jana Długosza, wydane w ostatnich latach przez PWN. Jan Długosz korzystał z pism wielu starszych od siebie kronikarzy. Ważnym źródłem jest kronika Dzierzwy, który był franciszkaninem związanym z dworem Władysława Łokietka.
Przed dwoma wiekami znaleziono kronikę Prokosza, pierwszego Arcybiskupa Krakowskiego, piszącego w czasach Mieszka I. Jej autentyczność wzbudza kontrowersje, ale patrząc na zagadnienie z drugiej strony, opowiada ona o czasach, o których trudno dowiedzieć się czegoś z innych źródeł.
Bardziej dociekliwym polecić można liczny zbiór kronik wymienionych w Wikipedii, w kategoriach: „Średniowieczne kroniki” i „Polskie średniowieczne kroniki”. Ich treść dostępna jest głównie w serwisie books . google . com
W niniejszym tekście wielokrotnie użyte zostały słowa "Rok Świata". Tak określa się rok liczony od stworzenia świata. Historyczne wydarzenie, jakim było stworzenie Adama i Ewy miało miejsce w pierwszym Roku Świata. Po łacinie Anno Mundi, w skrócie A. M.
Śledząc tekst Księgi Rodzaju dowiemy się, ile lat miał Adam, gdy urodził mu się syn Set. Potem dowiadujemy się ile lat mieli kolejni potomkowie Adama, gdy rodzili się kolejni patriarchowie ludzkości. W ten sposób policzymy, w którym Roku Świata urodził się Abraham.
Tę biblijną chronologię wielokrotnie usiłowano połączyć z chronologią znaną z historii powszechnej. Irlandzki prymas James Ussher twierdził, że świat został stworzony w 4004 roku przed Chrystusem. Datowanie Narodzenia Chrystusa na około 4000 Rok Świata wiele wyjaśnia.
Pochodzenie Lecha, Czecha i Rusa od potomków Noego również wiele wyjaśnia. Takie prawdy historyczne bywają niepopularne w pewnych środowiskach. Przez lata były przemilczane, ubrane w formę legend, opowiadanych głównie dzieciom. Troska o prawdę zobowiązuje nas do odtworzenia i przekazania następnym pokoleniom całej, prawdziwej historii naszego narodu.
Pierwsi, starożytni Polacy pomnażali się stopniowo. Przez wiele wieków nie stanowili licznego ludu. Stopniowo zajmowali coraz większe obszary polskich ziem. Z początku byli poganami, lecz Bóg troszczył się, aby górowała prawość, torująca drogę przyszłej łasce narodowego Chrztu.

3

Rozdział I

Potomkowie Noego

Synowie Noego to Sem, Cham i Jafet. Arka Noego osiadła po potopie na górze Ararat. Góra ta znajduje się na terytorium obecnej Turcji, 32 km od granicy z Armenią i 16 km od granicy z Iranem (źródło: Wikipedia). Potem Noe przeklął Chama z powodu jego występku; Sem zaś i Jafet otrzymali od ojca błogosławieństwo.

Wizjonerka Anna Katarzyna Emmerich pisała, że dzieci Noego bardzo się rozmnożyły. Najzdolniejsze i najdumniejsze z nich połączyły się, aby zbudować dzieło wielkie i trwałe, aby je na wieczne czasy podziwiać, i aby ich twórców wychwalać. Budowę wieży zamyślili synowie Chama. Synowie Sema byli nieliczni i nie chcieli w tej budowie uczestniczyć.

Twórcy wieży Babel nie myśleli o Bogu, dlatego pomieszał im języki. Księga Rodzaju mówi, że ludzkość podzieliła się za czasów Ebera, jednego z potomków Sema. Eber (lub Heber) otrzymał od Boga święty, czysty język - hebrajski czyli chaldejski. Eber został zachowany od zepsucia, a jego potomkiem był Abraham.

Jafet, trzeci syn Noego, był przodkiem wielu ludów, w tym ludów słowiańskich i narodu polskiego.

4

Rozdział II

Potomkowie Jafeta

Jafet był synem Noego. Synowie Jafeta to: Gomer, Magog, Madaj, Jawan, Tubal, Meszek i Tiras. (Rdz 10,2)

Polscy Kronikarze Dzierzwa i Prokosz podają, że przodkowie Polaków pochodzą od Jawana, syna Jafeta, syna Noego.

Przodkowie Polaków to Lech, powszechnie znany jako brat Czecha, oraz Wandal.

Dzierzwa, który prawdopodobnie był franciszkaninem związanym z dworem Władysława Łokietka, podał rodowód łączący Wandala z Jawanem:

„Przede wszystkim należy wiedzieć, że Polacy pochodzą z rodu Jafeta, syna Noego. Ów Jafet, wśród licznych spłodzonych przez siebie synów, miał również jednego imieniem Jawan, którego Polacy zwą Iwan.

Jawan zrodził Philirę,
Philira zrodził Alana,
Alan zrodził Anchizesa,
Anchizes zrodził Eneasza,
Eneasz zrodził Askaniusza,
Askaniusz zrodził Pamfiliusza,
Pamfiliusz zrodził Reasilwę,
Reasilwa zrodził Alanusa,
Alanus, — który jako pierwszy przybył do Europy — zrodził Negnona,

Negnon zaś zrodził czterech synów, z których pierworodnym był Wandal, od którego wywodzą się Wandalici, zwani obecnie Polakami."

Jan Długosz nazwał Negnona ojcem Słowian.

Kronika napisana przez Prokosza, pierwszego Arcybiskupa Krakowskiego podaje z kolei rodowód Lecha, ojca Polaków:

Według Prokosza, Lech był synem Helissy II, syna Sarmata, syna Helissy I, wnuka Jawanowego.

5

Rozdział III

Panonia

Lech, Czech i Rus wyszli z Panoni. Jest to najstarsza i pierwotna siedziba Słowian. Panonia (także Pannonia) to kotlina znana również pod nazwą Nizina Węgierska.

Kronika Lechitów i Polaków (napisana w XIII wieku przez Godzisława Baszko, kustosza poznańskiego) podaje, że w najdawniejszych starożytnych księgach określano Pannonię jako Matkę i gniazdo wszystkich słowiańskich narodów. "Pan" to wyraz grecki. Od tego wyrazu nazwano Pannonów, potomków Jafeta.

Jan Długosz pisał, że: "Stamtąd Słowianie szerząc się dalej, zaludnili Bułgarię, Dalmację, Serbię, Chorwację, Bośnię i inne ziemie. Od południa graniczyli z Grecją, od zachodu były krainy Latynów, Italów i Tentonów."

Godzisław Baszko pisał, że książe Pannonów miał trzech synów, Lecha pierworodnego, Rusa drugiego i Czecha. Jan Długosz twierdził, że Rus był wnukiem, a nie bratem Lecha, jak się powszechnie sądzi.

Potem książęta musieli Panonię opuścić. Według Długosza stało się to z powodu zbyt dużej liczby mieszkańców tej krainy i związanych z tym sporów. Według Baszko, ich odejście spowodował ucisk złego władcy Nemrota, którego imię oznacza niepokój, bo nikomu nie dawał spokoju.

Kronika czeska nazywa Lecha, Czecha i Rusa książętami. Według tej kroniki, wylosowano tych, którzy musieli opuścić zbytnio zaludnioną Pannonię. Po losowaniu mieli obowiązek odejść, aby poszukać szukać nowych ziem do zamieszkania.

Miejsce w Pannonii, z którego wyszli Lech, Czech i Rus to zamek Psary położony na wysokiej skale. Tak napisał Jan Długosz. Pisał też, że zostawili w Pannoni resztę braci, i wyszli z całą drużyną osadników, rodzeństwem i dobytkiem jaki już posiadali. Wyszli z Sławonii, Serbii, Kroacji i Bośni.

Miejscowość Psary istnieje do dziś. Niegdyś obydwaj wodzowie Lech i Czech przesiadywali w niej i poddanym swoim wymierzali sprawiedliwość.

6

Rozdział IV

Etap czeski.

Lech, Czech i Rus wyruszyli z ziemi panońskiej. Jan Długosz pisał, że posunęli się do sąsiednich krain ku zachodowi; wiedzieli bowiem, że wschodnie strony innymi narodami były już licznie zapełnione.
„Kronika czeska” podaje: Ruszywszy więc Morawcy, Bohemowie, Polacy i Ruteni, zatrzymali się w ziemi Morawskiej, gdzie zbudowali pierwsze miasto, zwane w Morawie Przerowa, a po łacinie Priora. Leży dwie mile od Ołomuńca.
Osadzili tam lud, Morawcami zwany, pochodzący od rzeki Murawy. Zajętą ziemię i rzekę nazwali Murawą, teraz przez skażenie słowa nazywają ich Morawianami.
Jan Długosz pisał, że w pochodzie przez okolice, w dorzeczach Murawy, Ohry, Łaby i Wełtawy, młodszy z braci, Czech, wyprosił sobie tę ziemie od starszego Lecha. Chciał ją posiąść z powodu żyzności gruntów. Wszystkich innych ziem się wyrzekł.
Czech założył dwie stolice, jedną nad brzegiem Wełtawy – Pragę, drugą nad potokiem Morawy, i tę kazał nazwać Wielegradem.
„Kronika czeska” podaje, że Czech wszedł do ziemi czeskiej z braćmi Lechem i Rusem, zostawiwszy Murawców w nowo odkrytej ziemi Morawskiej. Potem, pod górą zwaną pospolicie Grzyb (po łacinie fungus), między rzekami Odrą i Maltabą (Moldawą) pierwszą założyli osadę, i pierwsze postawili chaty.
Na ziemi czeskiej znajduje się do dziś Kamień Lecha, czyli trzymetrowej wysokości skała na wzgórzu Stará Kouřim, około 700 m na wschód od centrum miasta Kouřim w Czechach. Kouřim leży na wschód od Pragi. Nazwa kamienia pochodzi z XIX wieku i odnosi się do księcia Lecha, ojca państwa polskiego, który miał jakoby w tym miejscu obozować z drużyną. Opisał to kronikarz Václav Hájek.
Aby jego brat, Czech, wiedział, gdzie Lech obozuje, umówili się, że rozpalony zostanie tu wielki ogień, który będzie widoczny z miejsca, gdzie na górze Říp obozował Czech. Od dymu, jaki się unosił, powstała nazwa miasta Kouřim (kurzyć się).
Góra Říp leży na północ od Pragi. Legenda, którą zapisał na początku XII wieku kronikarz Kosmas, uznaje właśnie górę Říp i jej okolice za miejsce, gdzie po raz pierwszy mieli się osiedlić pierwsi Słowianie z praojcem Czechem, na którego cześć nazwano całą ziemię.
Potem „Kronika czeska” podaje, że Bohemia (tak na początku nazwano krainę czeską) była zbyt małym krajem była, żeby pomieścić cały lud, dlatego Polacy i Ruteni (tak kronika nazywa ród Rusa) odłączyli się od Bohemów (czyli Czechów) przy górze Osseta.

7

Rozdział V

Lech - ojciec Polaków.

Lech i Rus pożegnali Czecha i opuścili ziemię czeską. Jan Długosz pisał, że Lech ruszył z drużyną i całym dobytkiem. Znalazł kraj obszerny. Wiele puszcz, gajów i borów. Liczne jeziora i strumienie. Ziemia żyzna. Kraj zimny i mroźny, "osadzony między pasem nieba siódmym i ostatnim". Tutaj osiadł i za wieczyste sobie i potomkom swoim dziedzictwo go przeznaczył.
Z początku kraj Lecha nazywano Lechią, a ludy w nim mieszkające Lechitami nazwano, ale gdy pola powiększyły się po wycięciu lasów, wtedy ci na równinach byli nazywani Polanami (mieszkańcami pól). Nazwa się utarła. Nazwisko Lech poszło w zapomnienie, a potem w poezji kraj nazywano Polską.
Starzy pisarze i dziejomówcy nazywali Polskę Sarmacją Europejską i tak Rusinów jak i Polaków nazywali Sarmatami.
Potem Jan Długosz obszernie opisuje jeziora i góry. Następnie otworzył w swoich Rocznikach nowy rozdział:

LECH ZAKŁADA STOLICĘ GNIEZNO.

Streszczenie tego fragmentu kroniki: Lech - człowiek prawy, ojciec Lechitów, często naradzał się z towarzyszami co do wyboru miejsca na stolicę. Wybrał równinę pełną jezior. Miejscu nadano nazwę Gniezno, czyli w narodowym języku gniazdo. Tutaj zaprzestał koczującej włóczęgi. Znalazł tu także na wyniosłych i olbrzymiego rozrostu drzewach gniazdo orle.
Założył miasto, osiedlił w nim najznakomitsze rodziny. Cały lud rozłożył w różnych osadach w różnych miejscach.
Jan Długosz twierdził, że nie miał dostatecznych pism mówiących o tym, kiedy Lech, licząc od pomieszania języków, wyszedł ze Sławonii i Kroacji. Długosz nie miał też informacji o tym kiedy Lech zamieszkał Polskę.
Polacy w pierwszych zawiązkach narodu czcili wielką liczbę bogów i bogiń, zaraziwszy się błędami innych ludów pogańskich.

8

Wikipedia podaje, że historia (znana jako legenda) Lecha i Czecha zapisana została pierwszy raz po łacinie w tzw. Kronice polsko-węgierskiej, datowanej przez historyków na rok 1222 po Chrystusie. Publikacja na temat kroniki węgierskiej i czeskiej, wydana w XIX wieku informuje, że:
W kronice napisanej przez N. O. Piusa II, w kościele katedralnym w Siennie złożonej napisane jest, że Polacy i Ruteni odłączywszy się od Bohemów, zajeli równiny do rolnictwa zdatne, a że w pospolitym języku polskim równiny Planities znaczą Pola, przeto ten kraj nazwano Polska, albo też od gwiazdy Polarnej.
W kosmografii dziejów rzymskich, pisanej przed Narodzeniem Chrystusa, którą w Czechach odkryto, znajdują się słowa następujące:
Wyszedłszy za lasy Czeskie, przybyłem na miejsce zwane Calissia, gdzie sześcioro tylko mieszkańców znalazłem, dalej nic odkryć nie mogłem, prócz niezmierzonej pustyni, kraj ten nazywa się Polonia.
Lechitowie to jest Polacy rozrodzili się w okolicy gdzie teraz Wielkapolska i Szląsk, i przy łasce Boskiej tak się rozkrzewili, że zaludnili Wandalię to jest Polskę nad rzeką Wandala, teraz Histula, czyli Wisła zwaną.
Ruteni zaś, których Sarmatami i Rossyanami nazywano, z książęciem swoim Rusem poszli z Polski ku wschodowi, odłączywszy się w Lagonii czyli Lachoszynie to jest w mieście Łęczycy, i od rozłączenia się ich wzajemnego miejsce to tak nazwano.

W kronice Prokosza tak czytamy o Lechu:

Streszczenie fragmentu tej kroniki: Lech - pierwszy polski monarcha, syn Helissy II, syna Sarmata, syna Syna Helissy I, wnuka Jawanowego. Osiadł na ziemiach polskich w czasach bliskich po potopie około Roku Świata 2032.
Lech, pochodzący od walecznych Sarmatów, bez wytchnienia wojował z narodami. Wojnami i latami zwątlony Lech umarł w Gnieźnie w Roku Świata 2082 przeżywszy na państwie lat pięćdziesiąt. Zostawił po sobie syna Filara albo Filana, od którego imienia pochodzi nazwa Finlandia. Filan zmarł w Roku Świata 2112, po trzydziestu latach panowania.
Tak pisał Prokosz o ziemi zastanej przez Lecha: (streszczenie) Co było przedtem na miejscu teraźniejszej Polski? Były pustynie lasami narosłe, na jakie trafił Lech pierwszy monarcha narodu Polskiego, gdy przyszedł na miejsce dzisiejsze Gniezna, miasta tak nazwanego od orlich gniazd, które tam był znalazł na skałach i drzewach, jako o tym zgodnie świadczą historycy kroniki polskiej. Między tymi pustyniami na różnych miejscach różne były sarmackie osiadłe narody.

9

Dalej Prokosz wyjaśnia nazwę Sarmacja:

Streszczenie kroniki: Sarmacja to pierwsze imię Polski. Nie od Assarmota albo Sarmaty Syna Histry albo Iektana wnuka Semowego, Prawnuka Noego jako niektórzy rozumieją, bo Sarmatowie starodawni, bardziej wojnami, niż naukami zabawieni bywając, tylko co ledwie litery pism swoich znali, dopieroż niewiele o narodu swojego pisali dziejach, ale to imię Sarmata, pochodzi od Sarmata Syna Hellisy I wnuka Jawanowego.
Sarmatae u Łacinników, Sauromatae u Greków, zazwani od greckiego słowa Sauroma jakoby jaszczurce oczy mający, z powodu dzikości tych narodów które się samemi wojnami zabawiały. Od Sarmatów nazwana Sarmacja. Dwie są Sarmacje jedna Europejska druga Azjatycka, rzeką Tanais rzeczoną przedzielone.

Dalej Prokosz mówi o kolejnych władcach, następcach Lecha:

Po Filanie był władca imieniem Car: Car wybudował miasto Carodom.
Lassota od którego góra Lassotyn nazwana.
Szczyt Syn Herkulesa wnuk Ozyrysa: zaczął panować Roku Świata 2279,
założył miasto Szczecin nad morzem Sarmackiem.
Wandal albo Wiendal, syn Alana II, panował w Roku Świata 2489.
Rzeka Wandalus od jego imienia nazwana.
Listyg albo Lis któren z Alexandrem W. wojował.

Potomkowie Lecha panowali przez dwieście lat. Aż do Szczyta, syna Herkulesowego.

Dzierzwa pisał, że Polacy od czasu Wandala założyciela swojego, aż do Króla Assuera Męża Estery, nie chcieli mieć królów czyli książąt nad sobą.

10

Rozdział VI

Kultura Łużycka

Tak jak pisał Dzierzwa, od czasu Wandala, panującego w 2489 Roku Świata, Polacy nie chcieli mieć króla. O tym, co wydarzyło się później nie mówią żadne znane kroniki. Długą lukę w kronikach zamyka przybycie na ziemie polskie wodza imieniem Polak w Roku Świata 3530. Dopiero od tego wydarzenia kontynuuje swoją kronikę Prokosz.
O tym, co działo się w pomiędzy tymi dwoma epokami, opisanymi w kronikach, wiele powie nam archeologia.
Dla archeologii ziem polskich kluczowym pojęciem jest Kultura Łużycka. Jest to kultura archeologiczna środkowej i młodszej epoki brązu oraz wczesnej epoki żelaza, występująca głównie na ziemiach polskich. (źródło: Wikipedia)

Okresy epoki brązu to:
(podano lata przed Chrystusem)

I okres epoki brązu 1700–1500
II okres epoki brązu 1500–1300
III okres epoki brązu 1300–1100
IV okres epoki brązu 1100–900
V okres epoki brązu 900–700
VI okres epoki brązu 700–400

(źródło: Wikipedia)

Za początek kształtowania się kultury łużyckiej przyjęto końcową część II okresu epoki brązu i początek III okresu.

W drugim okresie epoki brązu (lata 1500–1300 przed Chrystusem) wyróżniono miedzy innymi „grupę śląską” – wyróżnia się ją dla obszarów wschodniej części Dolnego Śląska, lewobrzeżnej partii Górnego Śląska, południowej Wielkopolski, północno-wschodnich Czech, zachodnich części Małopolski oraz północnych i środkowych Moraw.

W piątym okresie epoki brązu powstała osada w Biskupinie. Datowana jest dokładnie na rok 738 przed Chrystusem. (źródło: Wikipedia)